อยู่ในรัชสมัยเจียจิ่งแห่งราชวงศ์หมิง ระหว่าง พ.ศ. ๒๐๖๔-๒๑๐๙ แซ่จาง นามเสวี้ยนถง (เตียเฮี่ยงท้ง) ท่านเป็นผู้มีพรสวรรค์พิเศษ ทั้งมีความเฉลียวฉลาดมาแต่วัยเยาว์ เมื่อเด็กได้ศึกษาตำราต่างๆมากมาย หนังสือใดที่เคยอ่านผ่านตา ก็สามารถจดจำไว้ได้อย่างแม่นยำ เมื่ออายุได้ ๑๔ ปี ท่านได้เข้าศึกษาในระดับมหาวิทยาลัย
จนอายุได้ ๑๙ ปี ก็สอบได้เป็นบัณฑิต ทั้งนี้ฮ่องเต้ทรงชื่นชมในความเฉลียวฉลาดและอุปนิสัยอันสัตย์ซื่อของท่าน จึงโปรดเกล้าให้เข้ารับราชการเพื่อสนองงานบ้านเมือง เมื่อท่านอายุได้ ๒๒ ปี ได้เป็นนายอำเภออยู่ ณ เมืองเก๋อ (ปัจจุบันคือลั้วหยาง) ๓ ปีต่อมาได้ย้ายไปรับราชการที่เมืองหลวงในตำแหน่งปลัดกระทรวงพิธีการ ครั้นอายุได้ ๒๘ ปี ได้รับพระราชทานตำแหน่งเป็นข้าหลวงจังหวัดต้าหมิงในมณทลเหอเป่ย ตลอดระยะเวลา ๙ ปี ที่ท่านดำรงตำแหน่งดังกล่าวติดต่อกันถึง ๓ วาระ
ท่านได้ใช้หลักการปกครองและวิธีการบริหารงานเมืองด้วยความปรีชาสามารถ ภานใต้การปกครองบังเกิดความสงบเรียบร้อย และที่สำคัญคือ ไม่เคยปรากฎว่ามีข้อราชการงานเมืองคั่งค้างเลยแม้แต่น้อยนิด ต่อมาภายหลัง ท่านได้ย้ายไปรับราชการ ณ เมืองเจียงไฮว ณ เมืองนั้นท่านต้องเผชิญกับอำนาจและอิทธิพลเถื่อนที่คอยคุกคามและขัดขวางการทำงานอยู่เสมอ และด้วยเหตุที่ท่านมิใช่บุคคลประเภทประจบสอพลอใคร
จึงต้องประสบอุปสรรคในการทำปฏิบัติการเพื่อบ้านเมืองให้เจริญรุ่งเรืองตามที่คาดหวังไว้ ยังผลให้ท่านกลัดกลุ้มใจ ครั้นเวลาผ่านไป ๔ ปี ก็บังเกิดความคิดที่จะสละโลกียะ จนเมื่อมีโอกาสได้พบและสนทนาธรรมกับท่านผู้วิเศษฮั่วเว่ยและพระอาจารย์เซนเหลียวคง ที่เชิงเขาอู่ไท้ซาน เป็นเวลาตลอดทั้งคืนแล้ว ก็ตั้งปณิธานแน่วแน่ที่จะลาออกจากราชการเพื่อไปถือสันโดษ แสวงหาหลักธรรม ครั้งต่อมา ก็ตัดสินใจออกบวชถือศีลเคร่ง โดยครั้งแรกได้ไปบำเพ็ญพรตพรหมจรรย์อย่างเงียบๆ ณ เขาหลูซาน มีฉายาว่า
นักบวชชวนหลิง ครั้นบำเพ็ญศีลเจริญธรรมเป็นเวลา ๑๐ ปีล่วงไป ท่านก็ได้รับคำชี้แนะจากท่านพระอาจารย์เซนเหลียวคงอีกครั้ง จึงได้ย้ายไปอยู่ยังอารามไป่อวิ๋น ณ ที่นั้นท่านได้ขังตัวเองเพื่อเข้าฌานและปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานอยู่ถึง ๔ ปี วันหนึ่งขณะปลีกวิเวกขึ้นเขาเพื่อไปปฏิบัติธรรม ระหว่างทาง พบก้อนศิลาใหญ่มีอักษรจารึกไว้ ความว่า“ เมฆขาวสิ้นอาสวะ ณ ที่แห่งนี้ ” พลันเห็นแจ้งในสัทธรรม จากนั้นมา จางเสวี้ยนถง จึงมีฉายาว่า ไป่หยุนเต้าเหฺริน หรือ นักพรตเมฆขาว